Zgodnie z treścią art. 17a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 23a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym” oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty. Porównując definicję umowy leasingu w sensie podatkowym oraz definicję uregulowaną w kodeksie cywilnym można dojść do następujących wniosków 289: umowa dla celów podatkowych jest pojęciem szerszym od zdefiniowanego w kodeksie cywilnym, przedmiotem umowy w myśl kodeksu cywilnego mogą być tylko rzeczy. Natomiast według przepisów podatkowych również podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne, w miejsce dotychczasowo używanych określeń „leasingodawca” i „leasingobiorca” wprowadzono w obydwu ustawach odpowiednio pojęcia: „finansujący” i „korzystający”. W obu ustawach umowa leasingu musi być zawarta na czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie przedmiotu leasingu.
Bibliografia: Leasing składników majątku – skutki podatkowe dla korzystającego Bożena Sowa, Przedsiębiorstwo i Region 5/23 , str. 65- 74.