Konsekwencją swoistego kredytowego charakteru świadczenia finansującego oraz celu gospodarczego umowy leasingu jest nałożenie na korzystającego ryzyka wadliwości rzeczy, z wyjątkiem wad, za które finansujący ponosi odpowiedzialność. Tym samym ustawodawca usankcjonował zwyczaje oraz ukształtowaną w obrocie praktykę. Przewidzianego w art. 709(ze znaczkiem 8) § 1 Kodeksu cywilnego maksymalnego zakresu nałożonego na korzystającego ryzyka z wymienionego tytułu nie można – pod rygorem nieważności – umownie zwiększyć na jego niekorzyść. Z tego punktu widzenia przepis ma charakter bezwzględnie obowiązujący. Interes korzystającego chroniony jest również przez regulację zawartą w § 2, ponieważ z chwilą wydania rzeczy, z mocy samego prawa, przechodzą na niego uprawnienia z tytułu wad rzeczy. Wyjątek uczyniono jedynie w odniesieniu do uprawnienia do odstąpienia przez finansującego od umowy ze zbywcą. Skuteczne powołanie się na to uprawnienie prowadzi bowiem do unicestwienia umowy zawartej ze zbywcą ze skutkiem ex tunc, w następstwie czego w określonych ustawowo sytuacjach strony powinny sobie zwrócić wzajemnie otrzymane świadczenia. Przepis § 2 omawianego artykułu nie ma zastosowania jako bezprzedmiotowy do leasingu zwrotnego.  W § 1 i 2 chodzi o wady zarówno istniejące już w momencie wydania rzeczy, jak i powstałe później, chyba że są one spowodowane przez samego korzystającego. Korzystający nie musi zawiadamiać finansującego o występowaniu wad, jeżeli z tytułu rękojmi nie zamierza żądać odstąpienia od umowy ze zbywcą[1].

[1]    Wiśniewski, Tadeusz. Art. 709(8). W: Kodeks cywilny. Komentarz. Tom IV. Zobowiązania. Część szczegółowa, wyd. II. Wolters Kluwer Polska, 2017.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.