Umowa leasingu niemal nigdy nie występuje w praktyce samodzielnie. Zawsze stanowi ona element szerszej grupy umów, w wielu wypadkach warunkujących treść stosunku leasingu lub kształt związanych z nim interesów ekonomicznych. Zjawisko grupowania tych umów może mieć charakter naturalny, wynikający z istoty stosunku leasingu, co dotyczy przede wszystkim funkcjonalnego i prawnego związku pomiędzy umową leasingu i umową sprzedaży rzeczy zawieraną przez finansującego z osobą trzecią, przed przekazaniem jej korzystającemu. W wielu jednak wypadkach same strony decydują o dołączeniu do leasingu dodatkowych porozumień, w większości przypadków odgrywających rolę pomocniczą w stosunku do zasadniczej umowy – zwiększających jej operatywność, zapewniających większą użyteczność gospodarczą przedmiotu leasingu czy obniżających koszty jego używania[1].
[1] Borysiak, Witold, Grochowski, Mateusz i Sadomski, Jacek. Rozdział 4 Umowy powiązane z leasingiem. W: Umowy o korzystanie z rzeczy - najem, dzierżawa, leasing. Instytut Wymiaru Sprawiedliwości, 2016.