Leasing finansowy, zwany także podatkowym charakteryzuje się swoistą trójstronną więzią, w której występują: finansujący, korzystający oraz dostawca (producent, dealer, inna osoba). Istota tego stosunku polega na tym, że zawierane są dwie, ściśle ze sobą powiązane umowy – umowa leasingu i umowa nabycia przedmiotu leasingu. Na podstawie ustaleń dokonanych w umowie leasingu z korzystającym finansujący zawiera z osobą trzecią (zbywcą) umowę nabycia przedmiotu leasingu (np. nabycia maszyn, urządzeń i innych dóbr) w celu oddania korzystającemu do używania w zamian za wynagrodzenie leasingowe. Przedmiot leasingu jest własnością finansującego przez cały okres leasingu. Umowa leasingu finansowego pośredniego obciąża korzystającego ryzykiem związanym z posiadaniem i używaniem przedmiotu leasingu. Finansujący nie odpowiada za wady i standard jakościowy przedmiotu leasingu, nie obciążają go naprawy przez cały okres leasingu. Również wyłącznie korzystający ponosi ryzyko produkcyjne związane z używaniem przedmiotu leasingu, a więc ryzyko związane z nienależytą jakością wyrobów, produkcją przestarzałych lub niemodnych wyrobów, wreszcie z wysokim, w porównaniu z innymi wytwórcami, kosztem wytwarzania, niewykorzystanymi mocami produkcyjnymi itp. Obowiązuje powszechnie zasada, że umowa leasingu nie może być rozwiązana przed upływem okresu, na jaki została zawarta. Wyjątek dotyczy prawa jej rozwiązania przez finansującego z przyczyn zawinionych przez korzystającego (niepłacenie rat wynagrodzenia leasingowego, używanie przedmiotu leasingu niezgodnie z przeznaczeniem itp.)[1].
Zgodnie z treścią art. 709¹ (Leasing operacyjny) przez umowę leasingu finansujący zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, nabyć rzecz od oznaczonego zbywcy na warunkach określonych w tej umowie i oddać tę rzecz korzystającemu do używania albo używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony, a korzystający zobowiązuje się zapłacić finansującemu w uzgodnionych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego. Leasing operacyjny polega na wielokrotnej dzierżawie lub najmie tego samego przedmiotu różnym podmiotom. Czynsz nie jest powiązany z ceną nabycia przedmiotu najmu, więc korzystający nie spłaca w czasie trwania umowy jego wartości. Finansujący ponosi koszty utrzymania przedmiotu leasingu, jego napraw i ubezpieczenia oraz ma obowiązek płacenia podatków od tej rzeczy. Dokonuje także odpisów amortyzacyjnych, a cały czynsz leasingowy jest kosztem uzyskania przychodu korzystającego. Przedmiotem tego rodzaju leasingu zazwyczaj nie jest specjalistyczny sprzęt, lecz rzeczy, które mogą być używane przez wielu użytkowników. Okres trwania umowy jest zazwyczaj krótszy od okresu amortyzacji[2]. Podatek VAT naliczany jest od każdej raty leasingowej.
[1] Brol Jan, Umowa leasingu, LexisNexis 2010 - monografia. [2] Katarzyna Wiśniewska, ZALETY I WADY LEASINGU, Współczesna Gospodarka, Vol. 3 Issue 4 (2012) 27-34.